Instinctive Neigbourhood / Mondo Perfetto – Huis73, Festival Boulevard – april 2024
In de pleitzaal van Huis73 staat een bijzondere verzameling publiek, jong en oud, vol overgave allerlei lichaamsdelen te draaien en te buigen. Ze bewegen, alsof het de eerste keer is. Welkom bij Guilherme Miotto’s Mondo Perfetto, onder begeleiding van Bach-composities op een enorme marimba.
Als opmaat naar de première tijdens Theaterfestival Boulevard heeft dansgezelschap Corpo Máquina Society belangstellenden uitgenodigd om Mondo Perfetto-in-wording te ervaren. Een workshop en voorproefje in één. Redacteur Saskia de Haas is erbij.
Er wordt een marimba naar het midden van de zaal gereden. Een soort levensgrote xylofoon. Percussionist Pedro Paixão vraagt drie mensen uit het publiek naar voren. Zij krijgen een mallet, zo’n trommelstok, in hun handen gedrukt en mogen op een aangewezen houten staaf slaan. Pedro geeft aan, zij kopiëren het ritme en het volume. Warme lage klanken resoneren in de ruimte, ledereen uit het publiek komt aan de beurt.
Wat we op het laatst op de stoel deden, maakte indruk. Ik reikte met mijn arm naar achter en maakte wenkende bewegingen. Pas daarna realiseerde ik me wat deze beweging betekende. Wie ik erbij wilde halen. Dat raakte mij enorm.
-Anoniem-
Choreograaf Guilherme Miotto vraagt ons om onze armen over elkaar te slaan. En opnieuw. En opnieuw. Tot we niet meer weten hoe het precies moet. Ik doe alsof. Mijn brein en bewegingen zijn samengesmolten.
Guilherme Miotto en de Zweedse danseres Julia Nielsen tonen drie fragmenten uit de voorstelling.
De marimba speelt een interpretatie van Bach. Een vertaling naar dit moderne instrument. Het klinkt alsof de klanken direct uit de natuur komen.
Twee lichamen bewegen zoekend over de vloer. Ze bewegen door verschillende werelden die ik wel denk te herkennen, maar niet vast kan grijpen. Alsof ze alle lagen waar ons bestaan uit bestaat uit elkaar hebben getrokken.
In mijn verbeelding zie ik twee kinderen die grote culturele tekens proberen te herhalen. Of kleine tekens, zoals een plié.
Mondo Perfetto betekent perfecte wereld.
Mijn hand ligt in de handen van een onbekende vrouw. En haar hand ligt in de mijne. Ik bestudeer haar dunne huid, de rimpels, de bewegelijkheid. Haar hand voelt zacht. Als een dun stofje dat elk moment tussen mijn vingers door kan glippen. Ik vraag mij af of ik eerder iemands hand zo aandachtig heb bestudeerd.
Met de helft van de groep sta ik op de vloer. Mijn blik naar binnen gericht. Mijn elleboog zoekt naar de bewegingen die het kan maken. De rest van mijn lichaam volgt. Het wordt geleid door het niet weten.
Morgen tijdens de afwas kijk ik anders naar mijn handen en hoe ze bewegen tijdens het afwassen. Deze avond werkte vertragend en inspirerend. Dit moet iedereen ervaren.
-Willeke-
Volgens Guilherme Miotto is dit een van de vele lagen uit hun dans.
Bewegende sculpturen van echte mensen. Mensen die zoeken naar wat ze allemaal met hun lichaam kunnen. Een vrouw heeft haar ogen dicht. Ik sta dicht bij haar en bekijk hoe haar lichaam ogenschijnlijk voor het eerst bewegingen maakt. Als een pasgeborene.
Normaal zie ik het trillen van mijn been als een beperking, maar ineens ervoer ik het als ritme, als dans.
-Carlijn-
Ik durf niet te lang naar haar te kijken. Het voelt haast privé. En toch kan ik mijn ogen niet van haar en de anderen. afhouden. Er schuilt een enorme schoonheid in hun bewegingen. Misschien juist omdat zij geen dansers zijn, maar gewone mensen.
We zitten op een stoel in een kring en krijgen de opdracht intuitief bewegingen te maken. De betekenis ontstaat pas in of na de beweging. “Bewegingen vormen de geest,” zegt Guilherme Miotto.
Ik maak bewegingen alsof ik uit mijn lichaam kruip.