(Scroll down for English)
Instinctive Neigbourhood / Mondo Perfetto – Huis73, Festival Boulevard – april 2024
In de pleitzaal van Huis73 staat een bijzondere verzameling publiek, jong en oud, vol overgave allerlei lichaamsdelen te draaien en te buigen. Ze bewegen, alsof het de eerste keer is. Welkom bij Guilherme Miotto’s Mondo Perfetto, onder begeleiding van Bach-composities op een enorme marimba.
Als opmaat naar de première tijdens Theaterfestival Boulevard heeft dansgezelschap Corpo Máquina Society belangstellenden uitgenodigd om Mondo Perfetto-in-wording te ervaren. Een workshop en voorproefje in één. Redacteur Saskia de Haas is erbij.
Er wordt een marimba naar het midden van de zaal gereden. Een soort levensgrote xylofoon. Percussionist Pedro Paixão vraagt drie mensen uit het publiek naar voren. Zij krijgen een mallet, zo’n trommelstok, in hun handen gedrukt en mogen op een aangewezen houten staaf slaan. Pedro geeft aan, zij kopiëren het ritme en het volume. Warme lage klanken resoneren in de ruimte, ledereen uit het publiek komt aan de beurt.
Wat we op het laatst op de stoel deden, maakte indruk. Ik reikte met mijn arm naar achter en maakte wenkende bewegingen. Pas daarna realiseerde ik me wat deze beweging betekende. Wie ik erbij wilde halen. Dat raakte mij enorm.
-Anoniem-
Choreograaf Guilherme Miotto vraagt ons om onze armen over elkaar te slaan. En opnieuw. En opnieuw. Tot we niet meer weten hoe het precies moet. Ik doe alsof. Mijn brein en bewegingen zijn samengesmolten.
Guilherme Miotto en de Zweedse danseres Julia Nielsen tonen drie fragmenten uit de voorstelling.
De marimba speelt een interpretatie van Bach. Een vertaling naar dit moderne instrument. Het klinkt alsof de klanken direct uit de natuur komen.
Twee lichamen bewegen zoekend over de vloer. Ze bewegen door verschillende werelden die ik wel denk te herkennen, maar niet vast kan grijpen. Alsof ze alle lagen waar ons bestaan uit bestaat uit elkaar hebben getrokken.
In mijn verbeelding zie ik twee kinderen die grote culturele tekens proberen te herhalen. Of kleine tekens, zoals een plié.
Mondo Perfetto betekent perfecte wereld.
Mijn hand ligt in de handen van een onbekende vrouw. En haar hand ligt in de mijne. Ik bestudeer haar dunne huid, de rimpels, de bewegelijkheid. Haar hand voelt zacht. Als een dun stofje dat elk moment tussen mijn vingers door kan glippen. Ik vraag mij af of ik eerder iemands hand zo aandachtig heb bestudeerd.
Met de helft van de groep sta ik op de vloer. Mijn blik naar binnen gericht. Mijn elleboog zoekt naar de bewegingen die het kan maken. De rest van mijn lichaam volgt. Het wordt geleid door het niet weten.
Morgen tijdens de afwas kijk ik anders naar mijn handen en hoe ze bewegen tijdens het afwassen. Deze avond werkte vertragend en inspirerend. Dit moet iedereen ervaren.
-Willeke-
Volgens Guilherme Miotto is dit een van de vele lagen uit hun dans.
Bewegende sculpturen van echte mensen. Mensen die zoeken naar wat ze allemaal met hun lichaam kunnen. Een vrouw heeft haar ogen dicht. Ik sta dicht bij haar en bekijk hoe haar lichaam ogenschijnlijk voor het eerst bewegingen maakt. Als een pasgeborene.
Normaal zie ik het trillen van mijn been als een beperking, maar ineens ervoer ik het als ritme, als dans.
-Carlijn-
Ik durf niet te lang naar haar te kijken. Het voelt haast privé. En toch kan ik mijn ogen niet van haar en de anderen. afhouden. Er schuilt een enorme schoonheid in hun bewegingen. Misschien juist omdat zij geen dansers zijn, maar gewone mensen.
We zitten op een stoel in een kring en krijgen de opdracht intuitief bewegingen te maken. De betekenis ontstaat pas in of na de beweging. “Bewegingen vormen de geest,” zegt Guilherme Miotto.
Ik maak bewegingen alsof ik uit mijn lichaam kruip.
English
Instinctive Neighbourhood / Mondo Perfetto – Huis73, Festival Boulevard – April 2024
In the courtroom of Huis73, a remarkable audience, young and old, is enthusiastically twisting and bending all kinds of body parts. They move as if it were their first time. Welcome to Guilherme Miotto’s Mondo Perfetto, accompanied by Bach compositions on a huge marimba.
As a prelude to the premiere during the Boulevard Theatre Festival, dance company Corpo Máquina Society has invited interested parties to experience Mondo Perfetto-in-the-making. A workshop and preview in one. Editor Saskia de Haas is there.
A marimba is wheeled into the middle of the room. A kind of life-size xylophone. Percussionist Pedro Paixão asks three people from the audience to come forward. They are handed a mallet, a kind of drumstick, and are allowed to strike a designated wooden bar. Pedro gives the cue, and they copy the rhythm and volume. Warm, low sounds resonate in the room, and everyone in the audience gets a turn.
What we did on the chair at the end made an impression. I reached back with my arm and made beckoning movements. Only then did I realise what this movement meant. Who I wanted to bring in. That touched me deeply.
-Anonymous-
Choreographer Guilherme Miotto asks us to cross our arms. And again. And again. Until we no longer know exactly how to do it. I pretend. My brain and movements have merged.
Guilherme Miotto and Swedish dancer Julia Nielsen show three excerpts from the performance.
The marimba plays an interpretation of Bach. A translation to this modern instrument. It sounds as if the sounds come directly from nature.
Two bodies move searchingly across the floor. They move through different worlds that I think I recognise, but cannot grasp. As if they have pulled apart all the layers that make up our existence.
In my imagination, I see two children trying to repeat large cultural signs. Or small signs, such as a plié.
Mondo Perfetto means perfect world.
My hand is in the hands of an unknown woman. And her hand is in mine. I study her thin skin, the wrinkles, the mobility. Her hand feels soft. Like a thin fabric that could slip through my fingers at any moment. I wonder if I have ever studied someone’s hand so attentively before.
Half of the group and I are standing on the floor. My gaze is turned inward. My elbow searches for the movements it can make. The rest of my body follows. It is guided by not knowing.
Tomorrow, while doing the dishes, I will look differently at my hands and how they move while washing up. This evening had a slowing and inspiring effect. Everyone should experience this.
-Willeke-
According to Guilherme Miotto, this is one of the many layers of their dance.
Moving sculptures of real people. People searching for what they can do with their bodies. A woman has her eyes closed. I stand close to her and watch how her body seems to move for the first time. Like a newborn.
Normally, I see the trembling of my leg as a limitation, but suddenly I experienced it as rhythm, as dance.
-Carlijn-
I don’t dare look at her for too long. It feels almost private. And yet I can’t take my eyes off her and the others. There is enormous beauty in their movements. Perhaps precisely because they are not dancers, but ordinary people.
We sit on chairs in a circle and are instructed to make intuitive movements. The meaning only emerges during or after the movement. ‘Movements shape the mind,’ says Guilherme Miotto.
I make movements as if I were crawling out of my body.